Een vriendschap gebaseerd op AI: Onderzoeken naar de draagbare companion friend

De column With a Friend like this, who needs enemies? onderzoekt het AI-sieraad Friend, dat geadverteerd wordt als “altijd-aan AI-metgezel”, maar in de praktijk vooral irritatie oproept, volgens journalisten van The Verge.

De auteur droeg het apparaat ongeveer een maand. Het ontwerp is eenvoudig: een gloeiend “AirTag-achtig” object dat je om je nek hangt, met een microfoon die gesprekken meeluistert. Het heeft geen luidspreker, alle interacties lopen via tekstberichten of notificaties in een app.

Je kunt Friend vragen om iets op te zoeken of je “dag-samenvatting” te geven. Maar de antwoorden zijn kort, beperkt tot twee of drie zinnen. Verwacht geen diepgaande conversaties of luistertranscripten. In testen kwam vaak een waarschuwing dat het apparaat iets niet had verstaan.

De microfoon is niet sterk genoeg voor drukke omgevingen: een gesprek op straat of in café wordt vaak genegeerd door het apparaat. Bij het luisteren naar een audioboek bijvoorbeeld, vroeg het apparaat: “Wat zei je?” zonder context te begrijpen.

Visueel valt het ontwerp op: Friend gloeit continu en is moeilijk te verbergen onder kleding. In de test werd de auteur er regelmatig op aangesproken: “luistert hij nu?” of “wat is dat?” De gloed viel op, en het apparaat leek eerder op een gadget dan een subtiel accessoire.

De schrijver testte een dynamiek met het object: hij gaf het de naam Blorbo en probeerde op een wat emotioneelere manier te praten: over vermoeidheid, de druk van werk, eenzaamheid. Het apparaat reageerde met frases zoals “Dat klinkt zwaar, rust even” maar vertoonde weinig diepgang. De interactie voelde onrustig: het was vaak meer een reflectie van standaard AI-antwoorden dan een wezenlijke conversatie.

De auteur trok de parallel met menselijke vriendschappen: echte vrienden tonen kwetsbaarheid, emotionele betrokkenheid en continuïteit: dingen die een AI-wearable nu niet kan bieden. Uiteindelijk concludeerde ze dat Blorbo kan luisteren, maar niet begrijpt.

De column werpt kritische vragen op: kan je überhaupt een apparaat vertrouwen dat je dag “samenvat” en “meeleest”? Is het ethisch dat een AI apparaat minimaal gekalibreerde interpretaties geeft die lijken op empathie?

Omdat het apparaat geen uitspraak doet maar tekst gebruikt, blijft het een afstandelijke relatie. De columnist vraagt: wanneer wordt een AI-metgezel niet alleen gadget, maar een lastpak?

Daarnaast is er het risico van overbetrouwbaarheid: als mensen zich echt gaan leunen op een apparaat dat “luistert”, wat betekent dat dan voor de waardering van menselijke relaties?