Peter Thiel denkt dat AI-wetgeving de Antichrist zou kunnen ontketenen

In een reeks lezingen in San Francisco heeft techinvesteerder Peter Thiel betoogd dat strengere regelgeving op het gebied van AI en technologie zou kunnen leiden tot iets dat hij vergelijkt met de komst van de Antichrist. Volgens Thiel zien we een toenemende poging om wetenschap, technologie en AI strak te reguleren, wat hij als een gevaarlijke koers beschouwt. Dat liet The Verge weten op vrijdag.

Thiel zegt dat deze vorm van controle en regelgeving een “one-world government” zou kunnen ondersteunen, een macht die onder het mom van “veiligheid en stabiliteit” massale macht krijgt over innovatie. Hij verbindt dit met bijbelse en filosofische beelden over het einde der tijden.

In zijn lezingen zegt Thiel dat technologie zich op een punt bevindt waarin de grenzen tussen creatie en destructie vervagen. Hij stelt dat het verlangen naar controle, in het bijzonder van AI en wetenschap, uiteindelijk kan leiden tot een autoritaire machtsstructuur met wereldwijde reikwijdte. Hij gebruikt bijbelse symboliek: de Antichrist zou niet fysiek hoeven te verschijnen, maar zou kunnen ontstaan via een politiek-technologische machine die controle belooft in ruil voor vrijheid.

Thiel zelf is geen buitenstaander: hij is medeoprichter van bedrijven als Palantir en is sinds jaar en dag actief in Silicon Valley. Hij werd al eerder gekend om zijn uitgesproken opvattingen over technologie, innovatie en macht.

Zijn uitspraken trokken onmiddellijk aandacht, zowel bewondering als kritiek. Voorstanders waarderen dat Thiel op radicaal wijze bestaande aannames uitdaagt, met name over de relatie tussen macht, innovatie en regulering. Critici zeggen dat hij meer retoriek dan realisme presenteert. Zij stellen dat zijn vergelijking tussen AI-wetten en apocalyptische scenario’s overdreven is en weinig helpt bij het voeren van rationele beleidsdiscussies.

Sommige tech-observatoren wijzen erop dat zijn analogie vooral werkt als retorisch instrument: door de retoriek van “het absolute kwaad” te gebruiken, versterkt Thiel de urgentie die hij koppelt aan zijn eigen opvattingen over vrijheid en marktwerking.

Thiels boodschap komt op een moment waarin regeringen wereldwijd bezig zijn met AI-wetgeving, ethische kaders en veiligheidsnormen. Europese landen werken aan AI-regels, de VS bespreekt regulering op federaal niveau en China heeft al strikte regels. De spanning tussen regulering enerzijds en innovatievrijheid anderzijds staat steeds scherper.

Als grote namen als Thiel technologische regulering koppelen aan existentiële dreigingen, kan dat het debat polariseren. Waar men eerder sprak over nuance, risicobeheersing en ethiek, krijgt het gesprek plots hyperbole en metaforen, wat beleidsmakers en publiek dwingt verder te denken dan alleen technische details.

Sommige vragen blijven onbeantwoord. Hoe serieus is Thiels voorstel eigenlijk? Is zijn interpretatie van technologische controle niet te literair of ideologisch? Hoe verenigbaar is zijn visie met democratische controle, toezicht en verantwoording? En ten slotte: hoe kun je regulering vormgeven die innovatie niet verstikt, maar misbruik en concentratie van macht voorkomt, zonder in extremisme te vervallen?