Indie-studio’s zetten vraagtekens bij inzet van generatieve AI in games

Een nieuwe beweging binnen de game-industrie komt op gang: waar onafhankelijke studio’s zich actief profileren als volledig zonder generatieve AI gewerkt te hebben. In een artikel van The Verge wordt beschreven hoe deze onafhankelijke makers zich afzetten tegen de stelling van Nexon’s CEO Junghun Lee dat “elk gamebedrijf nu AI gebruikt”.

Het debat werd aangewakkerd door de release van de game ARC Raiders, ontwikkeld door de dochterstudio van Nexon, Embark Studios. Zijn CEO stelde openlijk dat generatieve AI inmiddels gemeengoed is in de gamesector. Dat zette indie­ontwikkelaars aan om tegen te spreken: zij zeggen dat zij juist niet met generatieve AI werken.

Sommige ontwikkelaars gingen verder dan woorden en introduceerden een visueel keurmerk: een gouden tandwiel-logo dat aangeeft dat een game “zonder gen AI” is gemaakt. Deelnemende studio’s zoals Polygon Treehouse en D‑Cell Games benadrukken dat elke tekst, elk model, elke lijn code door mensen gemaakt is. Het logo is vrij beschikbaar voor gebruik op platforms zoals Steam of Itch.io, zodat spelers duidelijk kunnen zien dat een game zonder generatieve AI-productie is gemaakt.

Indie-studio’s geven meerdere redenen aan voor hun “geen AI”-houding. Een belangrijke reden is ethisch: sommige tonen zich kritisch ten opzichte van AI-gebaseerde tools die gebruikmaken van door mensen gemaakte content zonder expliciete toestemming. Daarnaast noemen ze artistieke vrijheid en authenticiteit: zij willen dat menselijkheid is ingebakken zijn in het eindproduct.

Tegelijk is er een marketingcomponent: in een markt waarin AAA-studio’s steeds meer AI gebruiken, kan het “menselijk gemaakt” label een manier zijn om zich te onderscheiden, juist tegenover spelers die creativiteit en vakmanschap waarderen.

Grote uitgevers zoals Ubisoft en Electronic Arts omarmen generatieve AI voor taken als dialoog­generatie en asset-creatie. Voor indie-studio’s daarentegen blijft de tijd, middelen en schaal van ontwikkeling kleiner, wat hen volgens eigen zeggen juist dwingt tot creatieve grenzen en menselijke inspanning. In dit licht zien zij AI niet als oplossing maar als compromis.

Voor spelers betekent deze ontwikkeling dat het misschien duidelijker wordt welke games met menselijke hand zijn gemaakt en welke niet. Voor de industrie betekent het dat de discussie over generatieve AI verder gaat dan enkel technische mogelijkheden: het raakt aan identiteit, auteurschap en vertrouwen.

In een tijd waarin steeds meer creatief werk gekenmerkt wordt door automatisering, kiezen deze makers ervoor om juist níét dat pad te volgen. Zij geven daarmee aan dat er waarde zit in het menselijke spoor: een studio die zegt “dit is door mensen gedaan, met mensen gehand­teerd”.

Of dit initiatief een blijvende trend zal zijn of slechts een niche is, blijft onzeker. De druk op ontwikkelaars groeit: tijdlijnen zijn krap, budgetten klein en verwachtingen hoog. Tegelijk is de boodschap duidelijk: in een wereld van snelgroeiende automatisering kiezen zij ervoor het anders te doen. En voor sommige spelers en makers is dat juist het verschil dat uitmaakt.